Bombardement Goor kostte 80 mensen het leven

GOOR Ze is heel lang bang geweest voor lawaai en onweer. Arie Bakker en zijn zus Jopie hebben volgens eigen zeggen verder geen trauma overgehouden aan het bombadement op Goor, vandaag precies 65 jaar geleden, waarbij tachtig mensen omkwamen en ongeveer een zelfde aantal mensen gewond raakte. Arie Bakker was acht toen het gebeurde en Jopie bijna zes. Arie herinnert zich alles nog goed.

"Eternit was een paar dagen eerder gebombardeerd. Het praatje ging rond dat de geallieerden meer fabrieken zouden platgooien. Wij woonden in de Spoorstraat bij de fabriek van Jannink en toen al wat gezinnen waren vertrokken uit Goor zouden wij ook gaan." Moeder Dina, Arie en Jopie (vader was vier jaar eerder overleden) waren nog geen honderd meter van huis in de Grotestraat, ongeveer ter hoogte van het politiebureau, toen plotseling luid gerommel al het geluid overstemde. Het volgende moment hoorden zij gigantische explosies. "Het was alsof een zwart plastic zijl over Goor neerkwam. Overal lagen stenen en dakpannen en gewonde mensen."

Veel mensen waren in de winkels in Goor om inkopen te doen voor palmpasen. "Mijn moeder was gewond en lag tegen een man aan die het uit schreeuwde van de pijn. Het is heel gek. Maar wij waren vooral bezorgd over het broodje van de palmpasen dat weg was gewaaid door de klap." Pas daarna bekommerden de kinderen zich om hun moeder.

"Ik zag dat een Duitse soldaat zich over mijn moeder boog", vertelt Arie Bakker die nu in de Irisstraat woont. "Mevrouw Jalink kwam uit het niets tevoorschijn en begon tegen de soldaat te brullen: Donderop, dat kunnen wij alleen wel af." Dinie Bakker was gewond aan de buik en had de benen verbrijzeld. "Ga liggen, ga liggen, zei mijn moeder. Maar overal lag glas en gruis", vertelt Arie Bakker. Arie en Jopie die alleen kleine splinters in de huid hadden, moesten onmiddellijk schuilen onder de trap van de dichtsbijzijnde woning want er kon een tweede bombardement komen. Toen dat uitbleef zijn zij met hun kostganger die bij hun was ondergedoken en hun achterna was gekomen, verder gelopen door de totaal verwoeste Schoolstraat naar een oom en tante in de Lindelaan. Overal lagen al lakens over de doden.

De gewonden, onder wie Dinie Bakker, werden op ladders naar de tuin van dokter Lieneman in de Grotestraat gebracht. Daarna opereerden artsen haar in het Elisabethziekenhuis in Delden. Dinie Bakker zou nooit meer goed kunnen lopen maar werd wel 91 jaar.

Vijf jaar geleden bij de onthulling van een monument voor het bombardement waren Arie en Jopie voor de eerste keer hun emoties niet de baas. "Er knapte iets in m'n hoofd. Het was of er iets explodeerde. Ik heb gehuild als een klein kind", vertelt Jopie.`

Om iets voor tien uur herdenkt Goor het bombardement bij het monument aan de Grotestraat. Daarna opent het historisch museum in het voormalige Stationsgebouw een speciale expositie met oude foto’s, documenten, krantenverslagen, oorlogsmateriaal en communicatieapparatuur uit de periode 1940-1945.