Later zou hij die combineren met Duits en ook nog met filosofie. In de tussentijd woonde hij in een commune aan de Oude Vest. (..) Het was eind jaren zestig dat ook Leiden de revolutie ontdekte. Ik ontdekte vooral het oeverloos doorkwaken, het gebruik van 'verdovende' middelen, het wonen in een commune en het extreem doorvoeren van de democratie ('Je moet je kop houden revisionistisch-reactionaire rat', voegden wij hoogleraren toe, noteerde hij in datzelfde hoofdstuk van 'De hele wereld in een vitrinekast'.

Om zijn studiebeurs aan te vullen en om vast wat 'vingeroefeningen' te doen voor later, schreef hij boekrecensies voor het Leidsch Dagblad. Maandelijks kwam hij met redacteur René Vos in café Tetteroo op de Haarlemmerstraat samen om de nieuwe lijst van te recenseren boeken door te nemen. Tevens greep hij die ontmoetingen steevast aan om op te merken dat de honorering voor correspondenten zwaar onder de maat was. Compensatie kwam dan meestal in de vorm van een extra glas wijn.

Bij de officiële (her)opening van Volkenkunde was Boudewijn Büch - intussen lang en breed gevestigd in Amsterdam - vorig jaar terug in Leiden. Om zijn boek te presenteren, maar ook om in een bijzonder geestige toespraak zijn oude liefde nog eens in herinnering te roepen. Hij sprak daar onder meer deze, naderhand gezien, profetische woorden: 'Nadien, nadien zou ik het kruispunt bij de Stationsweg en de Steenstraat te Leiden gaan beschouwen als de poort naar de Grote Wetenschap, naar de verre verten en in zekere zin naar die andere wereld waar ik zo graag wilde wonen.'