‘Wat gaan we doen, avonturieren?’

MARKELO Het Instituut voor Natuurbeschermingseducatie (IVN) in Markelo is een beetje een buitenbeentje. De vrijwilligers organiseren legio activiteiten, waarvan vooral de natuurbeleving opvalt. De uitvoerder daarvan, Sylvia Haan, haalt een spiegeltje te voorschijn die je voor je neus moet houden zodat je recht naar boven kunt kijken. Vervolgens moet je met de hand op de schouder van de persoon die voor je loopt onder de kruinen van de bomen door lopen. „De bovenste boskijker noem ik dat”, vertelt ze. „En we maken afdrukken van de bast van een boom. We laten je op een andere manier naar de natuur kijken. Via allerlei verrassende hulpmiddeltjes stimuleren we de zintuigen.”

Sylvia Haan is 25 jaar lid van het IVN Markelo. „Twee heren, Minkjan en Ziggers, vertelden altijd zulke prachtige verhalen, over de blauwe beekjuffer en over uilen.” Door deze mannen van het eerste uur is Sylvia aangestoken. Annet Eertink is zo’n zes jaren actief bij het IVN Markelo dat zo’n zeventig leden telt. „Dank zij de cursussen ben ik actief lid geworden. De verhalen die je hoort over de nachtzwaluw, de avonden over de vleermuizen en de roofvogels, je raakt vanzelf enthousiast.”

Vanmiddag om half twee is de eerste fietstocht van dit seizoen, vertrek bij de VVV aan de Goorseweg 1 in Markelo. „Wat gaan we doen, avonturieren?” vraagt Sylvia Haan geregeld aan de deelnemers van een tocht. Zeggen ze ja, dan gaat de excursie verder bijvoorbeeld over smalle bospaadjes. Dat is lekker spannend.” Zelfs inwoners van Markelo komen zo soms voor verrassingen te staan. „Hier ben ik nog nooit geweest”, hoort ze dan vaak. „Soms zien we de koningsvaren”, vertelt Annet Eertink. „Je springt vanzelf van de fiets om er iets over te vertellen.”

Sylvia Haan noemt Markelo een bijzondere plek in Twente. „De natuur is hier heel gevarieerd. Je hebt hier bossen, heidevelden, water, heuvels. Je hebt hier prehistorische grafheuvels, klei- of leemputten, de galgenbelt. We hebben hier alles.”

De acht fietsgidsen gaan nu ook bijhouden waar ze zijn geweest om te voorkomen dat deelnemers twee keer dezelfde toch maken. „Het is heel leuk om mensen terug te zien. Vaak herinneren mensen de vorige tocht nog, ook al is dat enkele jaren geleden geweest.”

„Maar het leukste vind ik wanneer ook gezinnen meegaan”, vertelt Annet Eertink. „Kinderen zien veel meer en oriënteren zich op de omgeving. Ze zijn lekker open en vrij. Een volwassene vindt één plantje, terwijl een kind er al gauw drie ziet.”